eğer hala seviyorlarsa, şiirlerde şarkılarda beraber oluyorlar. çok ilginç bir şey bu. sıradan bir birliktelik sonrasından bahsetmiyorum. eğer ortada büyük bir aşk varsa ayrılık sonrası cidden yakınını kaybetmiş gibi oluyorsun. ilk zamanlar, birlikte yaptığınız şeyler geliyor akla, en ufak anınızın geçtiği mekanlara gidemez oluyorsun. bu sıradan bir kafe belki ya da koskoca bir üsküdar sahili olabiliyor, belli olmaz. fotoğraflarına bakıyorsun kendini alıkoyamıyorsun. sabah uyandığında sürekli telefonuna bakıyorsun el alışkanlığı, günaydın yazmıştır diye. başka insanlarla birlikte olup acını biraz dindirmek istesen de yapamıyorsun. sigara içiyorsan daha fazla içiyorsun. ayrılık daha tazeyken arkadaşlarınla dertleşebiliyorsun ama aradan zaman geçtiyse onlara da anlatamıyorsun, çünkü onlar bilemezler ve senin teselliye ihtiyacın yok. kayboluyorsun, tarifsiz bir yalnızlık içerisine giriyorsun. aradan çok çok uzun zaman geçtiğinde artık aklına o kadar gelmemeye başlıyor. ama diyorum ya bir yakınını kaybetmişsin, yine de ufak şeylerle hatırlatıyor kendini sana. bir kitaba alınan küçük bir not görüyorsun, parkta kızına seslenen annesinin ağzından onun ismini duyuyorsun ya da haber okurken bir anda onun gündemle ilgili fikirleri geliyor aklına. ''o böyle böyle derdi'' diyorsun içinden. hayat normalleşiyor sana ve çevrendekilere. ama boğazında sürekli bir yumru kalıyor. sevgi bitiyor ama yumru kalıyor. mezarına gidip ağlamak istiyorsun ama mezarını da bilmiyorsun.
