gitmek isterken ruhun
hiç kalmak istedi mi bedenin
olarak keats'in dizeleriyle özetlenebilecek olan durumdur.
gerçi ne kadar keats özetlese de;
ahmaklık edeceğimize görmesini öğrenebilseydik,
güldürünün özündeki vahşeti anlardık.
çene çalacağimiza koyabilseydik eylemimizi ortaya,
kıçüstü oturmazdık daima.
görüp öğrenebileceğimiz tek şey belki de bu olmuştur;
yine de sevinme arkadaş! bozguna uğradı diye,
gerçi dünya ayaklandı ve deyyusu durdu ama,
onu doğuran kancık kızışmış bekliyor yine.
kendi cikarlari mevzu bhais oldugu fevkalade küstahlasan ve birbirinin gözünü oymak için susta ve pusuda bekleyenlere mucadele etmeyip de ne edeceksin?
etmeyip yeni bir barbarlık cağinin başlamasina mi okeyliyeceksin?
doğru ya da yanliş, her şey gececidir baki kalan yeryüzünün korkunlugudur.
cahil ve yoldan saptirilmiş bile olunursa amaç her daim iyidir.
amaçlar olmasa yasamanin ne manasi var ve zamani gelince efendice sahneden inmeyi de bilmek gerekir...
