yakın bir arkadaşım , senelerdir depresyon tedavisi görüyor. çok iyi bir kadın. önceden bir kaç kez intihar girişiminde bulunmuştu.
akıl sağlığı yerinde aslında ama bir türlü aşamadığı problemleri var. iyi de bir mesleği.
çok zor bir yıl geçirdi çok aşık olduğu kocasının onu aldattığını öğrendi ve anlaşmalı boşandılar. onu her şeyden çok seven babacığının kanser olduğunu öğrendiler ve tüm çabalarıba rağmen 3 ay sonra hakkın rahmetine kavuştu.
arkadaşım yanıma geldi 24 saat ağlar vaziyetteydi. çantasında , doktorların babası son günlerinde acı çekmesin diye verdiği narkoz hapları vardı.anlamıştım . onlarla intihar etmeyi düşünüyordu. aala geriye dönüşü olmazdı. asla kurtulamazdı.
durumu annesine bildirdim gizlice. o haplar olduğu sürece her an intihar edebilirdi. çok kolay bir ölüm olacaktı çünkü. hiç bir şey hissetmeyecekti. neyse , bende hamileydim. depresiftim. hep konuştum onunla ilk aylarda. gece gündüz, ne zaman isterse. ona sürekli hepimizin kayipları olduğunu söyledim ve bunun yaşamanın doğal bir sonucu olduğundan bahsettim. " hepimiz öleceğiz , hepimiz onlardan uzun yaşarsak sevdiklerimizi kaybedeceğiz " dedim. sana çok mutlu görünen insanlarında kayıpları var , onları da aldatanlar , kandiranlar , terk edenler oldu" dedim. "zamanla geçmeyecek ama alışacaksın " dedim.
