Hatırlıyorum. Hala arkadaşız. Görüşüyor, konuşuyor ve şakalaşıyoruz. En yakın arkadaşım ona âşık. Bazen düşünüyorum onun benim ilk âşkım olduğu zamanları. Kaçamak bakışlarımı, takiplerimi, ağlamalarımı sızlamalarımı. Yüzümde her defasında buruk bir tebessüm beliriyor. Bilmiyorum bu tebessüm neyin nesi.
Duygularımı asla tam olarak bastıramadım ama köreltebildim. Bilmiyorum, belki bana bir açık kapı bıraksa yıllar öncesine döner miyim? Ama insan hatırlıyor işte. Âşkın ne demek olduğunu anladığın ilk kişi. Ve çok net hatırlarım ona söylediğim günü.
-Söylemesi zor ama seni seviyorum.
+Ben o işleri bıraktım.
-Ama seviyorum.
+Saygı duyarım ve sevseydim senle olabilirdik.
Aramızda böyle bir diyalog geçmişti ve 2 ay benle hiç bir şekilde konuşmamış bir kapukta saklanmıştı. Ona bir hissim kalmadığını anlayınca tekrar eski arkadaşlığımıza dönmüştük. Gençlik ruhu işte. Hatırlamak güzel oldu.
