ben de sıkça yaparım, öyküleştirme: "adam şimdi hafif yorgun gözlerle yoğun insan kalabalağı yararak evine gidiyordu." gibi. iç sesimle insanların hayatını anlatmaya çabalama. kelimeler dolanır kafamda. onlara sahip olmadıkları hayatları yaşatırım.
bana da olur, bazen anadolu'nun sıkça gittiğim kasabalarında denk geldiğim insanların hikayelerini dinlemek. bir çay içmeye gittiğim çay bahçelerinden görürüm onları. bazen ben onların yanına otururum hemen bitişiklerindeki sandalye boşsa, bazen onlar benim yanıma oturur incelikle bitişiğimdeki sandalyenin boş olup olmadığını sorarak. tabi buyrun oturabilirsiniz. onlar genelde, eşlerinden şikayetçidirler, hayat pahalıdır, çocuklarının okulları vardır, emeklilikleri için daha ne kadar beklemeleri gerekir, sürer gider.
benim de arada olur böyle. kafamda şarkılar çalar. müzikler eşliğinde yürürüm yollar boyunca. sevdiğimiz insanların yüzleri gözümün önünden geçer. günüme göre değişir gerçi.
böyle bi film işe yarar bir şey. şair hepimize yakın. sevmediğimiz işleri yapıyoruz. içimiz kaynıyor fokur fokur. derin sularda kimsenin bilmediği görmediği başka birisi var içimizde.
başladığı andan itibaren müthiş görselliği ve muazzam diyalogları ile hiç sıkmadan hatta tam tersi mutluluktan göz yaşım akarak izledim. bazı sahneler vardı ki, lütfen bitmesin diye dua ettim. hiç bir şeyin hazzına benzemeyen bi mutlulukla.
son zamanlarda belki, sonbahar, belki bir parça bir zamanlar anadolu'dan beri böylesine güzel bir türk filmi izlememiştim. çok teşekkürler emeği geçenlere..
