Astsubay Süleyman dilbirliği'nin Kore savaşında tanıdığı küçük bir kızla 60 yıl sonra kavuşmasını anlatan belgeselin üzerine kurgulanmış film.
Öyle kahramanlığın kutsandığı propagandanın dibine dibine vurulduğu abartılı çatışma sahnelerinin olduğu bir film değil. Tabi tozpembe bir film olduğu anlamı da çıkmasın her bir çatışma, dövüş sahnesi gayet başarılı. Ancak kastettiğim insanın içindeki şiddet duygusu mastürbasyonu yerine savaşın tüm duygularıyla insani boyutu aktarılmış. Yani er Ryan'ı kurtarmak gibi kanın barutun toz toprağın insanın gözüne gözüne sokulduğu bir film değil.
Filmdeki karakterlerden ali astsubay, tamirci sadık, egeli asker ve Süleyman o kadar samimi ve gerçek ki onlar gülünce siz de gülüyorsunuz onlar ağlayınca siz de ağlıyorsunuz. Pek spoiler'a kaçmadan ali astsubay gözetleme yaparken sıkılıp miğferini çıkardığı o an dudaklarımdan "miğferini çıkarma be astsubayım" deyiverdim salonda. Öyle yaşıyorsunuz yani o anı.
ismini Kore savaşında şehit düşen bir askerden almış biri olarak Keşke Kore gazisi dedem sağ olsaydı da birlikte izleyebilseydim. Hayatımda babam ve oğlum'la beraber izlemiş olduğum en güzel Türk filmiydi. Gidin izleyin. Pişman olmayacaksınız.
