Hebele hübele olup, şuurunuzu yitirmeye ramak bırakan evredir.
Ortaokul son sınıf. Derslerinde başarılı, öğretmenleriyle arası iyi, veli toplantılarından korkmayan, karne günlerini keyifle bekleyen bünye, sen kalk aşık ol! ilk defa! ilk aşk!
Yan sınıftan, aslında pek de bi numarası olmayan, fasülye sırığı gibi bi oğlana. Hafiften şehlâ ama dünyanın en anlamlı bakışına sahip, çok şeker gülümseyen, antin kuntin sebeplerle, tenefüslerde yanıma gelip sorular soran, kantin kuyruğunda öne atılıp, " ben alırım" diyerek öne atılan, kahramanım, heman' im, superman' im bi çocuk.
Yani o da boş değil, anlıyorum tabii.
50 metre uzaktan gördüğümde bile, ayak parmaklarımdan, saç diplerime kadar dalga dalga yayılan bir heyecan, ağız kuruması, tövbeler olsun inme inecekmiş gibi bacaklarımın uyuşması, formamdan belli oluyordur diye ödümü koparan bir çarpıntı, mide bulantısı, baş dònmesi ve daha neler neler.
Beden benim beden değil, bağımsızlığını ilan etmiş, hoppidi hoppidi kafasına göre takılıyor zibidi, hükmedemiyorum iyi mi?!
Hoşştt ulan kendine gel desem de, içimden ona kadar sayıp sakinleşmeyi denesem de yok olmuyor, ateş basmasından mütevellit, ter döken menapozlu hatunlara dönüyorum.
Herhalde ölüyorum, ya da amansız bi hastalığa yakalandım diye ühühühühü ağladığım da kankamın uyarısıyla çaktım köfteyi. " kızımm, sen aşık olmuşsun" dedi. Haaa dedim ve sustum.
Hayatım boyunca, bir daha hiç bu kadar şiddetli aşık olmadım.
Evet sevdim, ama kusmadan, midem bulanmadan, inme inmeden, daha şuurlu bi kıvamda oldu sonraki aşklarım. Akıllı uslu.
