Benim minik bir kız kardeşim var. Şimdilik 4 yaşında. Ve dünyada görüp görebileceğim en güzel varlık. Bilmiyorum, ileride kızım olursa belki bunu yeniden düşünürüm ama öyle bir şey olacağını sanmıyorum. Neyse. Hayatımdaki en güzel anlarımı ben bu minik çocukla yaşadım. En duygusal anlarımı da. “bir insana sadece bakarak ağlamaklı olma” durumunu yalnızca bu kişide tattım. Elimden alacağı için zamana lanet ettiğim iki şey varsa birincisi küçük kız kardeşim, ikincisi gençliğimdir. Ona minik sincabım diyorum. Pembe burunlu beyaz tavşanım diyorum. Öyle hoşuna gidiyor ki… Vampir oluyorum, öpüyorum, kokluyorum. Kuzgun, öcü ve karanlık şatonun hikâyesini anlatıyorum. (spontane olarak.) Hikâyeye onu da katıyorum. Bazen kendimi de katıyorum. Favorilerimden biri ise şu; ona hikâye anlattırmak. Bu dünyada daha ilginç bulduğum bir şey yok sanırım. Düşünsenize, taptaze bir çocuğun hayal dünyasının ürünleri. “bir zamanlarda…” diyerek başlıyor anlatmaya. Kurduğu bir iki devrik cümleden öteye gidemiyor ama bu dünyasında kaybolmam için yeterli. Yanıma geliyor bazen. “beni uçursana” diyor. “hayır” diyorum. işte o an; dudağını büzüp “ama neoluuur ben de kuşlar gibi uçmak istiyorum” diyor… Alıp bi güzel uçuruyorum bunu. O an attığı sevimli çığlıkları evi doldururken her şeyi unutuyorum. Her şeyi unutmak. Uyurken bile mümkün değil ama bu çocukla beraberken mümkün.
Olmasaydı ne olurdu diye düşünüyorum bazen. Ve beni hayata bağlayan sebeplerin büyük bir kısmının buharlaştığı canlanıyor gözümde. Olamazdı. Bu çocuk benim gıdam. Hayat enerjim. Her şeyim. Hayatımdaki bütün güzellikleri üzerine odakladığım tek varlık. iyi ki varsın tavşanım. Sensiz bir hayat düşünemiyorum.
