az önce facebook da görünce hatırladım tekrar. baya uzun zaman olmuş. doğum günüymüş bu gün. hiç bir zaman öğrenmemiştim.
o akşam sanırım 3. 4. görüşmemizdi evine çağırdı. oturduk biraz. sonra odasına gittik. her şey gayet rutin ilerliyordu. bir ara sesler falan kesildi. ve anladım ki baya sessiz sessiz ağlıyor. tabi istemsizce duruyor insan.
neden diye soramadım o anda. aslında hiç bir zaman sormadım. benim yüzümden mi diye de hiç düşünmedim. olmadığı çok belliydi. beni o kadar da önemsemiyordu.
ağladı, durma dedi. durmadık. ağlaması da durmadı ama. giyindik.
kahve içerken sana anlatamadığım şeyler var, belki ilerde anlatabilirim dedi. ama ilersinin hiç bir zaman olamayacağını biliyordum beki de öyle umuyordu.
tamam dedim.
onu evinde bıraktım öyle, kalma bu gece dedi. eve döndüm.
seneler oldu hala o yüzü aklımda.
