Koca ekim de bitmek üzere. Her şey neden aynı hala içimde? Öyle ki, ara diyor bazen içimden bir ses. iÇim kıpır kıpır oluyor. Sonra tüm o yaşananlar beynime sanki bir tonluk bir çekiçle bam bam vuruluyormuş gibi. Ağlayamıyorum, gülemiyorum hala. Ne hissedeceğimi şaşırdım. Yaşadığımız şehre gidiyorum ara sıra işim olunca. Bizim eve giden otobüsü gördüm geçenlerde gözlerimden yaşlar boşandı sokağın ortasında. Evimizin yoluna doğru gittim arkadaşımın biriyle. Göğsüme bir ağırlık oturdu sanki. Hastalandım. iğneden çocukluğumdan beri korkarım. Tek başıma iğne oldum. Ağlayarak, yürüye yürüye döndüm eve. KOmadayken beni o hiç siklemediğin hastaneden. Acı çekiyorum. Affetmek istiyorum, bana dön istiyorum yapamıyorum. Gururum daha baskın. Hayatıma bakayım diyorum. Her yerinden sen ve senin bokların çıkıyor. Neden harcadım üç yılımı pişmanlığı. Her gece rüyamda hala her şeyin düzeldiğini görüyorum. O kadar bıkmışım ki artık umutlanmaktan. Rüya bu deyip uyandırıyorum artık kendimi. Hayatım o kadar bok ve boş görünüyor ki. Tek yaptığım beynim kendini kapatana kadar içmek. Artık sadece içince değil, içmeyince de bayılıyorum. BU takıntı mı? bu öfke mi? Bu sevgi mi? Fikrim yok. Sadece her şey silinsin zihnimden sana dair. Her şey yok olsun. Acı çekmekten yoruldum. Şarkılardan bile kaçıyorum. Her gün aynı duayı ediyorum. Artık bitsin. Artık ömrüm bitsin.
