Geçen otobüste oturuyorum nedensiz mutsuzum üç yıldır devam eden depresyon sürecinin sonlarındayım beni yıprattı bayagı. Görme engelli bir abi bindi otobüse abi yemin ediyorum hayatım o kadar içten bir gülümseme görmedim. O kadar hoştu ki sonra düşündüm mavi gökyüzünü göremeyen biri bile bu kadar mutluyken benim gibi sağlıklı bir bedenle ödüllendirilmiş birinin mutsuz olması onlara hakarettir. Onlar tüm engellere rağmen bu kadar mutlu ve güçlü karanlıkta kalmanın nasıl olacagını hayal bile edemem ben. Şükür etmek dostlarım ve her şeye rağmen gülümsemek içiniz kan ağlasa da bin parçaya bölünmüş olsanız bile.
