Bugünlerde bir tuhaflık, bir gariplik, -ki hiç yabancı olmayan bünyeme-, var yine üzerimde. Melankolik birisiyim vesselam. Hüzün çağırır, konuk eder evine, kıramam hiç bir zaman. Koyudur sohbetimiz. Vazgeçemeyiz bir-birimizden.
Uyumakla tahammül edebildiğim zamanlar vardır hayata. Galiba bu kez daha bir sert esecek rüzgar. Dindiğinde uyanacak gücü bulabilirim umarım kendimde. Söz verdim. Tutmak istiyorum. Orda olacağım o gün geldiğinde. Umuyorum, hayat bu fırsatı verir bana...
