mensubu olduğum topluluk. yok lan sadece dayak yiyen yazarı ve eniştesini ilgilendirecek derecede subjektif oldu bu. http://www.kavgaayrilincacosanlar.edu.tr adresine sahip web sitesi olan topluluk.
sene 2005. hava sıcak, hava bungun. zemin kavga etmeye müsait. kavga için adamlar ve nınçakular yerlerini almış pozisyonda. enfesler enfesi, nefisler nefisi bir dayak yedim o gün. ve o kavgadan beri, 3 yıldır resmi bir kavgada dayak yüzü görmüşlüğüm yok. sadece kisiselbirileti ile yaptığım dostluk kavgasında, burnuma doyurucu bir yumruk yemiştim.
neyse efendim, o gün dayak yiyorum, yedikçe içime kapanıyorum, fiziksel olarak çöküntünün yanında duygusal olarak bir hezimet de var. dayak sırasında savaşın ne kadar hoyratça bir şey olduğunu düşünüyor, bir yandan da "ben buna dayanamıyorken insanların üstüne bombalar yağıyor mınaki" diyorum. tekmeleri yedikçe içimdeki adile naşit merhameti, yumrukları yedikçe erol evgin anlayışı ortaya çıkıyor. neyse gözlükler lens oldu o gün. yavşak esnaf 3 dakikadır dayak yerken ayırmadı, hatta üstüne tempo tuttu, meşaleler falan yaktılar, konvoylar oluşturup kenti dolaştılar.
neden sonra ayırdılar (dayakta muzaffer izgü tandansı). o an beni görmeliydiniz dostlarım. sanki sabahtan beri dayağın hasını yiyen ben değilmişim gibi, sanki ağzı burnu yamulan ben değilmişim gibi, tehditler savuruyor, "olm 1 saat içinde kenti terkedin"ler mi dersiniz, "öldürün beni yoksa çok analar ağlayacak"lar mı dersiniz, işaret parmağımla boğazımdan kesik almalar mı, hepsini icra ediyordum.
