küçükken yüzdürdüğünüz o kağıttan gemilerin özgürlük yolculuklarının mazgallardan kanalizasyona düşüp bokun içinde dibe batarak son bulduğunu görmek canınızı acıtıyor. eskiden tek bildiğiniz yer o küçük mahallenizken ve sırf o kaydırakları paslı parka daha erken gidebilmek için parka bakan bir ev hayal ederken bugün hudson nehrine bakan göt kadar bir daire için ruhunuzu şeytana satmaya hazırsınız.
orta okulda aldığınız ve asla hak etmediğiniz şişirilmiş notlar ve herkesin seveceğini düşündüğünüz efendi çocuk imajı siz acemi balıklara okyanusta fark edilmek için bir avantaj sağlamadı. vecizeler ve sırtınızı sıvazlayan eller ancak bresson'un harabe fotoğraflarında objektife bakıp gülümseyen savaş çocukları kadar mutlu olmanıza yetti. hala küçük akvaryumdan dışarıya zıplamaya çalışan animasyon karakterlerisiniz.
hiçbir prens yanınıza gelip "bu ayakkabıyı siz mi düşürdünüz?" demedi. o defalarca kez değişen ideal kız profiliniz asla ete kemiğe bürünmedi. ne insanlığı kurtarabildiniz ne de kendinizi. phileas fogg kadar obsesif, cyrano de bergerac kadar hayalcisiniz ve onlardan daha fazla hayali.
kelimelerle bu dünyayı kurtaramazsınız. laf, laf, laf...insanlar sonuçlara bakarlar. iki seçeneğiniz vardı. birincisi hatırlanmak, ikincisiyse geçerken uğramak. sizler bu dünyaya varlığınızı kabul ettirecektiniz. belki de dünyayı bile kurtaracaktınız ama siz kendinizi bile kurtaramadınız sonunda. başarısızlığınızı örtmek için masallara inanmaya devam ettiniz . karşınıza biri dikildiğinde ve size "sen bir hayal kırıklığısın " dediğinde ondan nefret ettiniz. siz hep gerçeklerden nefret ettiniz ama gerçek şu ki sizin gerçeğiniz her geçen gün size kendini daha yüksek sesle hatırlatıyor. kulaklığınızı takıp "what a wonderful world" dinleseniz de renkli masal kitaplarından başka bir şey görmeseniz de gerçek yine gerçek...
