babamın öğüdü ile, iyi insan olmanın birinci kuralı olan, davranış biçimi. öğüt ile alakası yok gerçi, aklı başında olan her insan , bunu bilir, sorgular. babamın öğüdü ile niye dedim, çünkü en iyi arkadaşını bende tanıyordum, o kişi; ağzından kötü tek bir küfür , kötü söz bile çıkmayan, insanların arkasından konuşmayan, tebessümünü eksik etmeyen birisidir. ve bir gün, babam, o kişiye, ya arkadaşım, sen namaz kılmayı düşündün mü, kılıyormusun hiç diye sorar. ama bu soruyu kesinlikle ve kesinlikle art niyetli olmadan, mahsus sorar, gıcıklığına değil yani. o da tebessümle hayır, nasibimde varsa kılarım belki gibisinden cevap verir.
tüm bunlara şahit olurken , yorumlama şu şekildedir. insan, namaz kılıp, dindar gözüküp, ama bütün fitne fesatlarda o kişide ise, bütün ahlaksız kelimeler, onun bunun karısı kızı hakkında yorumlamalar, bakmalar, eleştiriler ondaysa , islamın en büyük kurallarından , güzel ahlaktan bir haber şekilde kendini avutuyordur.
diğeri de, insan olmanın, inançlı biri olmanın davranış biçimini, gösteriş yapmadan uyguluyordur.
