öncelikle hiç ihtimal vermediğim halde yaşıyorum. bugün beni ölümle burun buruna getirdi bu zehir,belki ibret alan olur diye bunları yazıyorum. 24 yaşındayım,sadece 3-4 defa alkol ve bir yudum da esrar dedikleri uyuşturucudan icmisligim var.çevrem varoş bir çevre ve bu çevredeki arkadaşlarımın tamamı bu pisliğe bulaşmış durumda. ben ise çocukluğumdan beri hiç heves etmiyordum. son 1 yıldır icmememe rağmen ortamlarina girmeye başladım,onlarla birlikte sadece bir bira içip abur cubur yerdim. ama bugün çevrenin ne kadar önemli olduğunu acı bir sekilde test ettim. öğle saatlerinde kardeşim dedigim,beraber büyüdüğümüz bir arkadaşım aradı. evlendikten sonra bingole taşınmıştı,uzun zamandir görüşmüyorduk,madde kullanmayı da bırakmıştı sözde evlendiği icin. her zamanki kahvede buluştuk,aynı mahalleden iki arkadaşımız da geldi. kalkalım dediklerinde anladım madde kullanacaklarını,ben gitmeyeyim dedim ama sonra ne de olsa cok gitmisim iradem sağlam diye düşünüp onlarla gittim. bir arkadaşın evi boştu,esrar aldılar,oraya gittik. bunlar sardı esrarı,hazırladı falan sırayla mutfaga gidip içip geliyorlardı.rahatladık falan deyince ben de bir heveslendim. üstelik çok da bosvermistim kendimi bu aralar. o samimi olduğum arkadaşa geçen sefer ictigimden mi bu diye sordum,evet dedi. carpmamisti beni boştur,ben de vuracam diyip cesaretlendim. halbuki bu seferki zehir gibi bir şeymiş,onlar da bunu biliyordu.neyse bir yudum aldım önce,bir sey olmadı. sıra yine bana geldi. sonradan etki göstermiyor degil mi? diye sordum. o anda bir şey olmamıştı. yok ya rahat ol dediler,bu defa onların bile cesaret edemeyeceği şekilde esrarı nefesim yettiği kadar icime çektim. üçüncü defa sira bana geldi,ateş yere düştü.iyiki de düşmüş belki ölümüm olacaktı. yenisini saralim iç dediler,tamam dedim. odaya girdik,2 dakika gecmeden ben bambaşka birine dönmüştüm tabi fark ettirmemeye çalışıyorum.dış kapıyı açtım hemen,hava alayım ya biraz dedim onlara. tabi o an kalbim çarpıntı yapıyor,çok hizlanmisim,yerimde duramiyorum.hemen dışarı attım kendimi onlardan habersiz. telefonumla hirkami da orada bıraktım. caddeye çıktım,delirecek gibiydim. arabalar,insanlar öyle hızlı ki başımı döndürüyorlar. forrest gump gibi durmadan koşmak istiyorum. karşıda bir tatlıcı iki tatlı attım ağzıma eve doğru yürümeye başladım. vazgeçtim eve gitmekten caddede deli danalar gibi bir oraya bir buraya gitmeye başladım. 3 defa daha tatlı yedim,kalbim yerinden çıkacakmış gibi atıyordu daha da. kendimi sakinlestirmeye çalışıyorum ama nafile,iyi olamıyorum bir türlü.caddeden gidenlere yumruk atmak,donercinin bıçağını alıp kendimi kesmek v.b düşünceler kafamda gidip geliyor durmadan,çıldırmak üzereyim. birkac defa daha kendi evimle arkadaşın evi arasında gidip geldim. tam caddede kriz gecirmek üzereyken kendimi eve atayım,ne oluyorsa olsun,aile en güvenilir yol dedim ve eve kosarcasina yürümeye başladım. binaya girdiğim gibi parmaklarimi ağzıma soktum,kusmak için çok uğraştım ama kusamadim da. kapıyı çaldım,kardeşim açtı. bir de annem evdeydi,hemen anladı bende bir seyler olduğunu. yüzümü yikadim,bu defa evde volta atmaya başladım. annem şaşırmış ama bir şey sormaya da korkuyor. evde de sadece iki dakika idare edebildim,iyi değilim beni hastaneye götürün dedim. annemle acil bir sekilde çıkıp eve yakın özel hastaneye gittik. anneme de sadece başım dönüyor dedim. hastaneye kadar sanki binlerce kriz gecirdim gibi geldi bana,daha da kötü olmuştum. kimlik isteyen personelin boğazını sıkmaya calismamla iyi olmadığımı anladılar. hemen doktorun yanına gittim,sakinletirici yapın dedi. tüm hastane durmuş bana bakıyor,bense hayattan kopacagimi düşünmenin acısını çekiyordum. 2-3 dakika geçti,sakinlestirici etki etmedi. hemen annemi çağırıp git doktora uyuşturucu kullandigimi söyle,ölüyorum dedim. doktor geldi hemen üniversite hastanesine götürün dedi. ambulans yok,geç gelir dediler hemen bir taksi cevirdik. hastaneye gidene kadar bir defa su olmadığı icin bir defa da trafiğe yakalandık diye kriz gecirdim. annemi öptüm iki defa, helallik istedim. 20 dakikalık yolu hayatımı sorgulayarak,ölümü,pismanliklarimi dusunerek dua ve tovbeler ederek geçirdim. ölüm zaten acı bir de böyle ölmek canımı çok yakıyordu.kalbimin yine hızlandığı bir anda kendimi yola atmak istedim,sakinlestirdiler bir nebze. en sonunda hastaneye vardık. acilen odaya aldılar müdahale için.kandaki maddeyi temizlesin diye serum taktılar,igneler tahliller falan derken bendeki enerji gitti biraz. yerimden kalkamiyorum ama icim hala aynı,savaş meydanı gibi.ölecem biliyorum diyordum onlara,sadece korku değil gerçekten öyle hissediyordum,cok hizliydim ve kalbim bu ritme uyamayacak daha fazla sonunda duracakti. felsefik konusmalarim,ani krizlerim,doktorlara satasmalarim derken yavaş yavaş durulmaya başladım.uyur gibi oldum birkaç defa. dışarıdan annemin sesi geliyordu sürekli,arkadaşım olacak kişi gelmisti,onunla tartışıyordu. 2 saatten sonra kendime geldim,doktor taburcu olabilirsin dedi. yok,iyi değilim daha da dedim. psikolojikmen öyle dedi,beni tuvalete götürmek icin arkadaşımı çağırdı. ayağa kalkınca iyi hissettim,kalbim de normal sekilde atıyordu. arkadaşımın bana söylediği ilk cumle ailene olayın benimle alakalı olmadığını söyle oldu. bir şey demedim,o hiçbir zaman beni teşvik etmedi,suç bendeydi ama benim için arkadaşlığımız bitmisti de. konusmaya gerek yoktu. şu an evde oturuyorum,çok şükür iyiyim. sadece ailemin yüzüne bakamıyorum utançtan. bugün yaptıklarım da aklima gelince utanç verici bir gecenin içindeyim diyebilirim. ama her ne olursa olsun o çok sevdiğimi anladığım hayatın içindeyim.bu olaydan çok ders cikardigimi,hayatımın farklı bir yöne gideceğini düşünüyorum bundan sonra. tabi zaman gösterecek bu girdiğim imtihanin bana neler kattığını.
uzun bir yazı oldu ama anlatmak zorunda hissettim kendimi. her ne kadar insanın bir şeyi yaşamadan ne olduğunu bilemeyecegini düşünsem de bir nebze olsun bu rezilligim ibret alınabilir.
hayatta olmak çok güzel bir şey,inşallah böyle rezil bir ölümüm olmayacak ve ölüm geldiğinde yüreğimin ferah olmasını saglayacak seyler yapmış olacağım hayatta.
