insanlar ailesini sever ailesi de onları. bu doğal bir durum ama aileyle aynı evde ve aileye bağlı bir şekilde yaşamak pek de iyi bir durum değildir. insan uzun seneler boyunca ailesiyle yaşamaya alışırsa annesi yada babası öldüğü zaman yaşamın ailede olduğu gibi olmadığının farkına varır.
aileler böyle yetiştiriyorlar çocuklarını tabi. seviyorlar ve bunu gösteriyorlar ama çocuk büyüdükçe daha fazla ona karışmaya başlıyor ki bu karışma çocuğun yeteneklerini köreltebilir yada istediklerini yapmayı engelleyebilir. aile istediği kadar iyi bir eğitim versin çocuğa böyle biraz baskıcı ve aşırı sahiplenici tutumlar olduğunda genellikle çocuğun zararına olan bir davranış oluyor.
bir çocuk belli yaşa geldikten sonra artık kendi yaşamı ve isterse kendi ailesini kurmalı. çocuk böyle yetiştirilmeli ve eğitilmeli. yani çocuğu severek onun kendini keşfetmesini sağlayarak yeteneklerini isteklerini göz önünde bulundurarak ve bahsedilebilecek, anlatılacak her şeyi zamanında anlatılarak eğitilmeli.
çocuk kendi yaşamını kurduğunda bir evde yaşamaya, okumaya yada çalışmaya başladığında kendi istekleri, düşünceleri ve yetenekleri doğrultusunda yaşamı yaşamaya başlar. çocuk böyle yaşamaya başladığında ailesine olan sevgisinde bir farklılık olmayacak aksine ailesinin bilgisine ve sevgisine gereksinimi olucak yanlarına da gidecek ama kendi yaşamı doğrultusunda.
aileler işte bu konuda fazla sahiplenici davranıyor ve çocuk aileden çıkıp kendi yaşamını kurmaya başlayacağı zaman zorluklar yaşıyor her anlamda. çocuk her ne kadar ailesini sevse de bu konudan dolayı ailesinin davranışının yararına olmadığını fark eder.
benim de sahiplenicilik konusunda aşırıya kaçan bir ailem var ve bunun zorluklarını yaşadım bir süre daha yaşayacağım. ailemi seviyorum, özgürlük konusunda pek çok aileden daha doğru bir eğitim verdiler ve düşünceler konusunda da katkıları var.
yine de yeteneklerimi, isteklerimi ve kendi yaşamımı ailemin yanında yaşayamıyorum ve kesfetmem de daha uzun sürdü. mesela müzik, resim yada yazmak konusunda belli yeteneğim olduğunu düşünmeme rağmen bunları ailemle yaşadığım evde geliştiremem.
bu yaşıma kadar da kendime ait bir odam olmadı. bir oda bile kendi yaşam alanınızdır aslında orda pek çok yapmak istediğinizi yapabilirsiniz. kendinizde olanları keşfedebilirsiniz. ailenizin yanında bir kendi yaşam alanınız var sonuçta. ben bu durumun ve o aşırı sahiplenici yanlarının zorluğunu büyürken yaşadım ve yaşıyorum.
şu an üniversiteyi kazanmak için ders çalışıyorum ve kazandığım zaman kendi yaşam alanımı kuracağım bir ev olucak, kendi istediklerimi ve istediğim zamanda yiyebilecek, gezmek istediğim yerleri gezicek, resim, müzik, yazmak konusunda ise kendimi geliştiricem. sosyal yaşam konusunda, insanlarla iletişim konusunda ise robotluktan insanlık haline gelicem.
ailemi yine seviyorum ve yanlarına da gelicem vakit geçiricez, eğlenicez. bunun yanında kendi yaşamımı kuruyorum sadece ve kendimi keşfediyorum. insanın kendi yaşamını kurması güzel bir durum ve bunu yaşaması da. böylelikle aileler daha güzel bir hale gelebilir ve çocuklar da kendini keşfedip karakterini oturtabilir.
