6 yaşındaydım sanırım, hiperaktivitenin verdiği yetkiye dayanarak o zaman salonda bulunan büyük vitrinin tepesine çıkıp duvarla birleşen tarafında uyuyakalmışım. Annem birkaç saat beni aramış, sokaklara bakmış komşulara falan sormuş, bilen gören yok. En son polise gitmeyi planlıyor ki o ara uyanıp iniyorum aşağı, o an yediğim dayağın tadı hâlâ damağımda. O günden bugüne yataktan başka yerde uyumadım. *
