günlük hayatta insanlarla pek iletişim içinde olmayan biriyim. ancak birilerinin hikayesini,düşüncelerini dinlemeyi seviyorum. aynı şekilde anlatmayı da.
küçüklüğümde hep susturulan, çok konuşan bir çocuktum. hiç bir şey bulamasam kafamdan hikaye uydurur anlatırdım. ''sus artık'' lafını duydukça anlattıklarımı daha fazla kağıda yazmaya başladım. defterleri sığdıracak yer bulamayınca blog açıp oraya yazdım. ama bazı şeyler blog için fazla kısaydı. bende sözlüklere üye olmaya başladım.
yani aslında yazma amacım birileri tarafından susturulduğum zamanların acısını çıkarmak. a bu arada... şimdi o sus diyenler ''bir şey desene!'' diyor.
