eskiden ota boka mutlu olan ben artık olamıyorum. yaşadığım şeyler beni melankolik bir ruh haline itiyor. sosyal medyadaki o herkesin yaşadığı 'mükemmel' hayatlar beni benden alıyor. her gün aynı şeyleri yapıp o lanet kısır döngüde sıkışıp kalıyorum. çıkmak istedikçe daha çok battığım bir bataklıkta buluyorum kendimi. düşünüyorum, düşünüyorum ve yine düşünüyorum. bir çıkar yol yok sanki. böyle yokuş aşağı düz vites ineceğim ve sonunda bir duvara çarpıp uyanacağım bir rüya olsun bu. artık uyanayım!
