üzerindeyim, neredeyse 20 dakika oldu, sadece içine girmemi bekliyor. benden tam olarak beklentisi bu. ama bu yetmez, benim ihtiyacım olan tek şey içine girmek değil, ifadelere ihtiyacım var, pozisyon önemli değil duygulara ihtiyacım var. rol yapsak? o ise; o an bunların hiçbirisinin farkında bile değil. o'nun için muhtemelen sadece bir daha tekrarı olmayacak bir hedefim.
güzel bir vücut, çok daha fazla heyecan, bunun için gelmiştim, adres doğruymuş ama olay bu değil malesef. keşke öyle olsaydı ama hissetmiyorum. bazen abazan bile olmayı beceremiyorum, bu saçmalık bir an önce son bulmalı. aslında yanında bile değilim, yıllar öncesinde bir gölün kenarında, soğuk bir havada, sevdiğim kadına unutmamak için bin kere tekrar ettiğim bir kaç havalı cümleyi eksiksiz söylemeye çalışıyorum. dedim ya bu saçmalık bir an önce son bulmalı, madem duyguya ihtiyacım var, ve iyi yönde olanı olmuyor, istemeden de olsa rezilleşmem gerekli diyorum. sin city' deki marv gibi, acıyı görmek istiyorum o zaman. sertleşiyorum. çığlıklar artıyor. iyiyken kötü adam oluyorum. beş para etmez bir antikahramanım şimdi.
tamamdır. bitti. yaklaşık 1 saat sürdü. tek bir kelime türkçe bilmeyen bir ukrana nasıl hissettiğimi anlatmak için hafızamın derinliklerinden yabancı dilde kelimeler arıyor ve içlerinden en basit olanlarını seçerek dudaklarımı hareket ettiriyorum;
-çok iyiydi.
tuvalete gitmeden önce dönerek;
-sen benden daha iyi bir fahişesin dedi, gülümseyerek.
hiçbir şey diyemedim. kirlenmiş çarşafta uyumaya devam ettim.
