deniz kuşları umutsuz kokularını ararken,deniz yorgun, güneş yığılmış...bu bir bekleyiş mutluluğa dair!
kesik eller bekletirken acısını ,mutlulukken sızan kan, bir gülümseme...bu bir reddediş görmeye dair!
oysa ki kral kuşanmıştı, kuşanmak niye yaşamın neresinde olduğunu bilmezken ya da hala ararken!
ama yine de savaşırken elimizde olmadan kanıyor dudaklarımız...ilkellik mi?
çığırtkan mı aslında savaş, sessizce yerleştiği halde içimize?
yaşam belki de yabancı olan, şehre bakarken aniden korkutan! kapı tunç,sokak bronz, sert, uzak, kül rengi soğukluğu, yalnız...
geçilenleri kaldırmak,düzeltmek, dökülerek uçan kuşları toplamak zor, kül bu! kadınlar yandığından yanmazken belki, adamlar konuştukça, korkmadıkça büyümezken, ve aslında en çok kadınlar yanmışken, aslında en çok adamlar ölürken takılınca gerçeğe bakmak çirkin...yanan şehir mi?
akşam oldu,kuşlar kül oldu,kadınlar ve adamlar da kül...
artık düş,düşlemek denizi!tekrar beklemek güneşi denizimize düşsün diye, düşerse diye...
kokularımıza gömülürken bir gülümseme gibi bulacağız kendimizi!
