gozlerinizi kapatin, olum aninizi dusunun. daha dun arkadaslarinizla oturup eglenirken bugun musalla tasinin ustune konmus vaziyettesiniz. imam namazinizi kildiriyor, donuyor kalabaliga "nasil bilirdiniz ey ahali?" diye soruyor, cemaat hep bir agizdan "iyi bilirdik." diyorlar. omuzlara aliniyorsun, kabristana, bu dunya daki son yuvana goturuluyorsun. tabutundan cikarip seni o iki metrelik cukura koyuyorlar, bagiriyorsun "ben buradayim." diye kimse duymuyor sesini, duyuramiyorsun kendini. en sevdiklerinin ayakta duramadiklarini goruyorsun, annen, baban, kardeslerin varsa karin, cocuklarin...
ustun toprakla ortuluyor ondan sonra endiseleniyorsun, mezarinin basindakilere bakiyorsun teker teker basindan ayriliyorlar, "gitmeyin ben buradayim." diyorsun, duymuyorlar. sorgu melekleri geliyor sonra, inanan icin ne kadar kolay inanmayan icin ne buyuk bir acidir o. soruyorlar ilahin kimdir? "allah cellecelalehu" diyorsun, "peygamberin kimdir?" diyorlar, " muhammed sallallahu aleyhivesellem" diyorsun. bu anin gelecegini bildigin icin rahatsin, melekler de seni bildikleri icin sana kiyamet gunune kadar dinlenmen icin guzel bir yer hazirlayip "buyur dinlen" diyorlar. sen de yatiyorsun, ta ki hesap vaktin gelene kadar...
iste tevekkul u mevt bu dur. olum anini ve sonrasin dusunmek, her gun bir kere tefekkur u mevt yapsa herkes kendisine ceki duzen verecegi asikardir.
