yüzüm hep güler.tanidiklarim hep severdi.
abi sen başkasın senin konuşman farklı hayat dolusun derler, bende gulerdim,
"oğlum peygamber kadar günahsızim, imam olsam arkamda durmazsınız"
diye dalga gecerdim.
bilmeden adımı söylerlerdi.
evde bana seslenirken ismim "hayat" ti.
bana "hayat" ismini o takmıştı.
camdan küremin hala yerdeki parçalarını toplayan olmamıştı.
benim içimden, kalbimin camdan küreye ,hücreye ihtiyac gerektiğini düşünmüyordum bile.
evdeki bütün onu hatırlatan yeni eşyalar dahil hepsini üç kuruşa sattım.
ondan bir şey hatırlamak istemiyordum.
bütün resimlerimde o vardı.
yaktım.
yirtmaya kıyamadım, acı çekmesin diye,
Anneme telefon açtım.ben bir yıl kafamı dinleyecem beni merak etme, arama da, telefonu da kapatıyorum dedim.
