oldukça hoş bir woody allen filmi. filmde gertrude stein, fitzgerald, zelda ve hemingway'e denk gelmek fazlasıyla güzeldi. okuduğum bir kitaptan öğrenmiştim aralarındaki ilişkiyi ve dostluğu. tabi picasso, dali ve daha nicesi için de öyle.
filmin woody allen'a ait olduğu fazlasıyla belli oluyor. filmdeki başkarakter tipik bir woody allen karakteri. şahsen izlerken gözümün önünde hep allen'ın gençliği canlandı. Gençliği oynasaydı eminim çok daha güzel olurdu.
filmin değindiği nokta çok güzel bir nokta. daha önce üzerine sıkça düşündüğüm bir şeydi. ben de kendimce bu çağa ait olmadığımı düşünürüm. hangi zamanda yaşamak istediğim sorusunu sorarım kendime. kendime verdiğim cevap hangi zaman dilimi olursa olsun daima savaş ve gözyaşı. daha edebi, daha sanatsal olabilir elbette. fakat daima savaş ve gözyaşı.
sonra ben de filmdeki gil'in farkına vardığı şeyin farkına vardım.
tanpınar beş şehir'de eski istanbul'u yaşamak istediğinden bahseder. ben ise tanpınar'ın yaşadığı istanbul'u yaşamak isterdim.
hesiodos milattan önce 750-650 yıllarında yaşamış. o da çağlar öğretisi'nde kendi yaşadığı çağın en kötü çağ olduğundan bahseder. çok eski bir zaman dilimi olmasına rağmen.
yani hangi zaman diliminde yaşarsak yaşayalım, bu düşünce daima oluyor.
filme dönecek olursak, başkarakterimiz gil, bu durumun farkına varıp yaşadığı zamanın keyfini çıkarmakta buluyor çözümü filmin sonunda.
bense henüz bunu yapabilmiş değilim.
