zaman zaman onun adına utanmak da var.kendisi bile inanmamıştı, şaka yaptığımı felan sanıyordu. ben de inanmıyordum aslında. geçer, anlık hoşlantı gibi diye düşünüyordum. fakat değilmiş. anladım ki birini yıllarca sevip içselleştirdiğinin bir kanıtıymış meğer zaman. dudağımızda cümleye dönüşünce bi kıymeti olmadığına bakmayın. övünülecek, anlatılacak bir şey mi bilmiyorum. sevdiğin insanın ne yazık ki bunları bilmeden, senin dilinden dinlemeden gitmesi onu yıllarca kimseden habersiz sevdiğin gerçeğini değiştirmiyor. ''en çok ben sevdim, ona hayatımı adadım'' gibi iddialı sözler edemem. ben kendi halimde içselleştirerek sevdim onu, ona inandım, güvendim, heycan duydum sesini her duyduğumda. özlemese de özledim, hiç gelmese de bekledim. ama ben kendi içimde çok kırıldım. ha bugün ha yarın diye içime attım. ''bir gün bir sevindirir her şeyi unuturum'' dedim. olmadı. hep daha kötüye gitti. her gün daha kırıcı oldu. o, çok büyük ayıp etti. sadece ''git'' deseydi giderdim. bu kadar basitti. keşke geri gelmeseydi. benimle tekrar konuşmayıp işine gücüne baksaydı. ben de bu güzel duyguları içimde tutar, farkında olmadan ve kırılmadan onlarla ölür, toprak olurdum. kızıyorum ona çok çok...kızmak da haklıyım. madem ki geri geldi beni dinlemeli, anlamalı, bana kırıcı olmamalıydı. benim hiçbir şeyim olmamış bir insanın beni bu kadar kırmaya ne hakkı vardı? ben neden böyle bir insanı sevdim? diye kendime çok kızıyorum. aslında hiç dönmemiş bir insanı dönmüş kabul ettiğim için en çok da...
not:bu yazı çok uzun zaman önce yazıldı. hala aynı duygu ve düşünce çevresindeyim.
