Başımın belası. malum bizim nesil ikinci dünya savaşı filmlerini izleyerek büyüdü. en azından ben, psikopat olduğuma karar vermeme ramak kala bıraktım toplama kampı filmlerini. içimi çeke çeke izler, gecesinde de kendimi toplama kampının en acıklı ortamında buluverirdim. merak ettiğim herşeyin o gün olmasa bile, birkaç gün içinde rüyalarıma sızması bilinçaltımın beni ne kadar sevdiğini gösteriyor olması gerekir aslında. bir insan nasıl başkasının canına kıyar ki? yanlıslıklaymış onu anladım, rüya yardımıyla elbette. o anı tarif edilebilir kılmayı çok isterdim ama duygu işte, öfke de değil, olup bitiyor saliseler içinde. sonrası offf o kısmı ise pişmanlık mı? hayır o duygunun yanında pişmanlık kelimesinin içi boşalıyor dımdızlak kalıveriyor. yolda kıvranırken görsem bir tekme de ben vururum dediğim birini öldürdüm rüyamda. yapamazmışım onu da anladım. başımın belası.
