Ayağımı kırdığım zaman depresyondan ne yapacağımı bilemez haldeyken internette tanıştığım çok tatlı yabancı bir kızla başlattığım olay. müthiş bir olay, bundaki tat hiçbir şeyde yok. mektubun 3-4 haftada ulaşması, ondan cevap gelmesi acayip bir şey. Bir yerden sonra paket göndermeye başlayınca kültürel hediyeler, gittiğimiz gördümüz yerlerden kartpostallar gönderdik birbirimize. Daha sonra Facebooktan twitterdan ekleştik ama oralar yalan dolan, mektubun verdiği hissi vermiyorlar, asıl duygu o bekleyiş anında. o içindeki kıpırtının oluştuğu an.
Hayatımızı kolaylaştıran bir çok şey aslında bizden aynı değerde başka şeyler çalıyor, duygularımızı ve mutluluğumuzu.
Edit: Tabiki sözlükten varsa mektuplaşmak isteyen buyursunlar gelsinler
