ölümüme doğru yol alıyorum. bu sanki her sonbahar, özellikle her eylül sonu oluyor gibi. insanın kendisini ölümüne götüren şeylerin farkına varması o kadar kişisel bir şey ve insanın aklına o kadar ağır bir baskı uyguluyor ki, kelimeleri kağıda dökmek dayanılmaz bir acı veriyor. herkes zihninin içinde ulaşabileceği, farkında olunması gereken ve kaçması imkansız bir ölüm tohumu taşıyor. / neal cassady'nin jack kerouac'a yazdığı bir mektuptan.
