kızım. gerçekten her insan kendi evladını sever. canının parçasıdır ama ben kızıma bakmaya doyamıyorum. gözlerimi alamıyorum. nefeslerini sayıyorum. mesailer ızdırabım oldu sırf onu göremediğim için. şu anda bile içimde bir şeylerin hem kıpırdadığını hem de acıdığını hissediyorum onu ve yokluğunu düşünürken. zekası, becerisi, konuşmasının düzgünlüğü, herşeyi kendisine hayranlığımı kat be kat arttırıyor her gün.
