Nasıl büyük bir isyan duygusudur o. evinin önünden günde en az beş kere tren geçen bir çocuksanız ne durdurabilir ki sizi. içerdeki yolcuları ben düşünmezdim açık konuşayım henüz o tür duyguların gelişeceği yaşta değildik, gelişmiş olsaydı asosyal biri olduğım için doktora götürürlerdi. rayları dinleyip trenin geleceğini anlar, sıraya dizilirdik, kirden rengi kalmayan kıyafetlerimizle o zamanlar kirlenmek güzeldir diyen yoktu tabi. en şekilli taşları avucumuzda toplar, o kısa zaman diliminde fırlatabildiğimiz kadar taş fırlatırdık için için korktuğumuz kara kocaman şeye. tren duracak değil ya, ama kaçmaya da hazır olurduk ya durursa da dayak yersek diye. ta ki istasyon şefi üşenmeden ( yakındı eve istasyon) pusuya yatıp kulaklarımızdan çekiştirerek anne babalarımıza bizi teslim edene kadar. kelime dağarcığıma küfür etmiştim kendimi mazur gösterecek kelimeleri bulamadığım için. öyle bir yasak geldi ki, elime taş almaya korkarım o günden beri. çok zevkliydi be.
