bundan 4 yıl önce başıma gelen durum çocukluk arkadaşını ilk aşkını seni hayata bağlayan insanı kaybediyorsun beynin diyor ki o öldü yok burnun kokusunu arıyor parmakların yüzünü kulağın sesini rüyalarına giriyor o kadar inandırıcı ki diyorsun gerçek aslında o ölmemiş uykudan nefret eden ben ölene kadar uyumak istedim toparlamam lazımdı ne zaman başlamaya kalksam beynimin içinde hiç susmadı halisülasyonlarını görünce mutlu oluyordum ama gitmesi lazım biliyorum çünkü geride bıraktığı hatıraları bile görünce sanki beni aşağılıyor ona sahip çıkamadım hatıralarını gömdüm önce o çocuklugumuzun koyuna bir daha gitmemek üzre oraya ama yine gittim başka hatıralarda var ondan kalan bir kaç eşyayı gömmekle bitmiyor sürekli kafamın içinde sürekli her şeyden öte benim zoruma giden de ben bir kere ağlayamadım onun için doyasıya bir kere bile insanlar çok katı sahiden eğer birilerini seviyorsanız ona sahiden sahip çıkın dostlarım sonrasında hiç bir şeyin telafisi olmuyor.
