küçükken en sevdiğim çizgi filmi soranlara casper olduğunu söylerdim. çünkü hiç arkadaşı yoktu. tıpkı benim gibi... üzülürdüm onun için. kendimden çok ona üzüldüğüm bile olurdu.
sonra teknik olarak bir tane daha tanıdım. çok sevdim onu. görmeden gördüm, duymadan hissettim ve inanılmaz sevdim.
şimdi bir tane daha tanıdım. teşekkür etmek için 83 yıl eski bir daktilonun içinde beklemiş bir hayalet. hayaletin ruhuna sarılınabilir mi bilmem ama binlerce kilometre öteden sarıldım ona.
hayaletler hep insanlar için hep bir korku ögesi olmuş. oysa ben, boş beleş, batıl olsa da var olmalarını dileyecek kadar cesurum.
ve evet, bu yüzden bu saatte ayaktayım. sanırım bu gecenin son, sabahın ilk entrysi benden. günaydın güzel ülkem. özgürlük içinde mutlu şarkılar söyleyeceğimiz bir güne daha merhaba. küçüklerimin o yer çekimine yenik düşen yanaklarından benim yerime makaslar alın lütfen. ben yakın bir tarihe kadar yokum *
