Ev arkadaşımla hoş bir iletişimimiz vardı. Televizyonun ya spor kanalı ya da müzik kanalında durduğu salonda karşılıklı tekli koltuklara oturur kimi zaman sadece susarak anlaşırdık. Sesiz gözyaşlarımız olurdu mesela ve görür ancak tepki vermezdik. Bu da bir destek olurdu. Ortalığı velveleye vermeye gerek yoktu.
Kimi zaman da aklımıza takılan sorulara cevap arardık. Toplum problemlerinden girer evrensel sorunlardan çıkar hayaller kurarak eğlenir, dünyayı yıkar, yeniden düzenler, en gizli devlet sırlarını ortaya döküp bir sonuç yakalar; sonuç bulamazsak derin bir nefes verip hayata devam ederdik.
Genelde de durduk yere şarkı söylemeye başlar ve o şarkıya güzelce düet yapardık. Detone olmak ya da kötü sesler çıkarmak umurumuzda değildi. Sonunda hep gülüyorduk. Bir süre sonra güzel bir alışkanlık haline geldiği için şarkılarla inatlaşıp güzel gelen şarkıları inatla öğrenmeye başladık. Tarkan, teoman ve sıla da hassastık, bazı geri zekalı tipler çıktığı an diğer müzik kanalına geçerdik.
Ah, Güzel zamanlardı. Okulunun bitip de gitmiş olması üzücü.
