yalnız kaldım. onca insanın içinde hem de. gerek bakışlar gerek sözler benim odama duvar oldular. öylece aralarında kalakaldım. seslensem de bir ben duyuyorum sesimi. ya da bi tek duvara bakıyorum. duvar da bana bakıyor ama beni görmüyor. anlamıyor. ben onu anlıyorum ve ona duvar diyorum. sert, ruhsuz ve boş..
onlarca rakı şişesi gelip geçti insanların masalarından. litrelerce gözyaşıyla sulandı toz kalkmasın diye gönül kapılarının önü. ama yeşil ışık yanınca herkes kendi yönüne gitti. akılda kalan tek durunca yavaş geçen çileli anlar oldu.
hiç iyi değilim. daha ne söyleyeyim?
