Elimden tutup kaldıracak kimse yok, olmadığından değil, kimsenin gücü yok. Öyle boktan bi haldeki şu an her şey depresif kişiliğimi arkaya atıp dik durmaya çalışıyorum. korkumdan yaklaşamıyorum, anneme, babama, teyzeme. hangisinin elinden tutsam yere yığılacakmışım gibi. burda anlatırken de bir nevi kafa sikiyorum ama başka hiç bir çarem yok. çaresizlik değil bu arada, çıkar yolu yok.
