not: birinci yazı ikinci yazının çevirisi. ikisini de ben yazmadım. keşke yazabilseydim.
Bilimin geldiği nokta kararlarımızı kendimizin almadığını ve tüm karar alma süreçlerimizin aslında bir ilüzyon olduğunu gösterir durumda. hala kanıtlanmış bir şey yok; fakat teoride insan, köpeğin kedinin daha gelişmiş algoritmalarına sahip ama onlardan çok da farklı karar mekanizmasına sahip olmayan bir canlı gibi. eğer bu bilgiler doğrulanırsa şu demek: bugüne kadar insan olarak rahat bir şekilde cevapladığımız 'neden diğerlerinden farklıyız' sorularının cevaplarının çoğu çöp olacak.
Yine bu konuları işleyen (bkz: waking life) filmi oldukça sıkıcı olmasına rağmen gayet açıklayıcı bir film. dayanabilirseniz kuvvetle öneririm.
Şahsi görüşüm: kendimizi zeka, yaratıcılık gibi özelliklerin ilüzyonuna oldukça fazlasıyla kaptırmış makineleriz. alınan her kararın nedenlerini oluşturan bütünlerden dolayı özgür irade yoktur felsefesinden ayrı olarak, içimizdeki algoritmaların varlığını kabul edip; oyunumuzu buna göre kurmamız gerekiyor. üzücü ama gerçek.
