bir tane annemin arkadaşının kızı vardı. annemler ne kadar iyi arkadaşsa biz o kadar kötüydük o kızla. o kız da sessiz görünen şeytanlardan. tam bir sinsi. ben de safım tabi o zamanlar. salaklığıa kaçan bir saflık. aşırı masumum. neyse işte dedem de bana yurt dışından bir tane saat almıştı. hiç unutmam, turuncu barbieli saatim. çok seviyorum o saatimi. bir gün yine onlara gittik. annemler salonda oturup sohbet ederken biz de oyun oynayalım dedik. ne oynayacağımızı düşündük düşündük karar veremedik. en sonunda o dedi ki ben bir eşyayı saklayacağım, sen de onu bulmaya çalış. senin saatini saklayalım dedi. ama eğer bulamazsam ağlarım o yüzden saatimi vermem dedim. o da hayır bak bu çekmeyeceye saklayacağım, sen de başka yerlerde arıyormuş gibi yap en son buraya bak bulmuş olursun. bir nevi kendimizi kandırıyoruz yani. ben de onaylayıp diğer odaya geçtim. sonuçta o zamanlar hayatımda en sevdiğim eşyam olan turuncu barbieli saatimin nereye konduğunu biliyordum. ona kadar saydıktan sonra geldim biraz başka yerlere baktım, sonra çekmeceye baktım ki saatim yok. hunharca her yeri aramaya başladım. o kız da bilmemiş gibi yapıyor. nereye gitti acaba falan yapıyor. belki de ayaklanmıştır dedi. geri zekalı o saat, cansız bir şey. nasıl ayaklansın diyorum. sen onu dik tutarsan ayaklanır diyor. amk gerisini hatırlamıyorum. yıllardır bu olay üzerine düşünüp hatırlamaya çalışıyorum ama olmuyor. aramda manevi bağ kurduğum, en sevdiğim şeydi o benim. inşallah tekrar bulmuşumdur. buradan o orospunu amına koyayım.
