içgüdüsel olan seçimlerle, bilinçli seçimleri ayırt etmek gibi sezgisel bir duyarlılığa sahip olabilen ender insanlar vardır, kıskandığım, evet itiraf ediyorum ne kadar arınmış sansam da kendimi kıskandıklarım var. sevgiliyi, arkadaşı, anneyi, babayı değil de ruh durumlarını. yastığa kafayı koyduğu anda uyuyabilenler, dibe vurmadan tırmanabilenler, bazı yaşanmışlıkları oyuncağından sıkılmış çocuk gibi bir kenara fırlatıp olmamış, yaşanmamış sayabilenler. Düşüncelerin yarış atı gibi koşturmasına gerek yok, yataktasın uyu artık, düşünecek çok zamanın var, sakın kalkıp yakma o sigarayı, dibe vurman gerekmiyor işte bırak acı ele geçirmesin onun bari hakkını verme, gidiyor işte be deli, zorlaştırma, münasebetsiz bir ayrıntı olma hayatında. Ölümü hiç anlayamadım, şiirler kitaplar okudum, anlayamadım, anlaşılması gerekmiyor işte, anlamadan da yaşayabilirim. bilmek en yaşamsal ihtiyacım ve en çok acıtanı belki de. Pembe yalanları dahi sevmiyorsun salak, pembe işte, pamuk gibi, anlama kendiliğinden. Kendine oyun oynamaya kalktığın anda yakalanıyorsun. beş yaşındayken gizli oda olduğuna inandırmıştın kendini de duvarda düğme bulacağım, bisiklete kavuşacağım diyerek evin tüm duvarlarına dokunmuştun hani, sen işte hala aynı çocuksun, olmayacak hayaller kuran, tek oyuncağının o gizli odada olabileceğine inanan beş yaşında bir çocuk, senden ne beklenirdi ki zaten. hala kıskanıyorsun işte, hala üçgüdüselle güdüseli harmanlıyorsun ortaya da limonu az salata çıkıyor, yavan kalıyorsun. off çok sıcak
