ilk izleyişim, 11 veya 12 yaşındayken olmuştu bu filmi. evdeydik , yanlış hatırlamıyorsam star tv falan vermişti galiba. öyle ki, anne baba ve abim de izliyordu, ama benim kadar pür dikkat bir şekilde değil. son sahnesinin gerçekçi bir dramatik sahne olduğunu daha önce bilerek onlarda kilitlenmişti olaya ve sessizlik oldu. sessizlik olunca ve üstüne o duygusal film sahnesi akınca, baya ağlamaklı olmuştum, anneme sarıldım, küçüktüm tabii. annem hiçbir şey söylemedi, tamam ağla da rahatla, sıkma kendini yok bir şey filmdi bitti zaten tarzında bir şeyler söyledi. sonra sonra film bilincine varmaya başladım haliyle. ama o anı, o korkuyu hiç unutamam. sanki her şey bitmiş, herkes bir şeyleri kaybetmiş gibi hissettim ister istemez.
