Bu gittikçe daha sancılı olmaya başladı. Çünkü biliyorum o da beni seviyor ama benim onu sevdiğim gibi/kadar değil. En güzeli hiç sevmemekmiş aslında. Kafan rahat. Şimdi öyle mi? Aklım hep onda.
Artık kalbim de öyle. Yakında bedenimi de verirsem göt gibi ortada kalıcam diye korkuyorum. Allah kahretsin öyle bi sevmek ki hata yaptıracak cinsten.
içimde hiç iyi hisler yok. Biliyorum ki devam ettiği sürece benim canım daha çok yanacak. Kalbim daha çok kırılacak. Ama bırakamıyorum. Kaybetmek istemiyorum. Onun olmadığı bir hayatı düşünemez oldum.
