bugüne kadar en sevdiğim şeyin yalnızlık olduğunu sanardım. ama öyle değilmiş. en az herkes kadar arkadaşlara, saçma sikik muhabbetlere, boktan bir kafede oturup saçma sapan şeylere kahkaha atmaya ihtiyacım varmış. ama insanlar beni öylesine kendilerine uzak görüyorlar ki şu iğrendiğim ama ihtiyacım olan şeyleri bana sunmuyorlar. sanırım ayda bir her şeyi değiştireceğime dair kendime sözler verip ertesi gün yine odamda tek başıma onlara söverken buluyorum kendimi. yarın yine aynı şeylerin olacağını bile bile kendime söz veriyorum. iyi geceler sözlük.
