6 yaşımın en hızlı zamanlarını yaşıyorum. sınıfın en güzeliyim akıyorum öyle böyle değil. millet benimle lego oynamak için sıraya giriyor çatlatıyorum ortalığı. sınıfa yeni bir kız geldi. adı ıtır. (burdan ıtır'a tükürüklerimi sunarım ismine sokayım yelloz) nasıl da güzel ama. sapsarı saçlar yemyeşil gözler bir havalar bir bi'şeyler falan. neyse ben yine bütün piremsesliğimle legolardan babamın sarayını inşa ediyorum. bu benim yanıma yaklaştı şöyle bir baktı ve ay ezik misin sen? dedi. ben şoklardayım. botokstan konuşamayan, elli yaşındaki iş adamının platin saçlı karısı gibi kaldım öylece. bön bön kızın yüzüne bakıyorum. tabi alışık değil narin bedenim böyle çirkefliklere. bak seni öğretmene söylerim git burdan dediğimi hatırlıyorum üstelik gözlerimden ateş çıkararak. onunsa cevabı şuydu sen hep tek başına kalacaksın kız resmen bana beddua etmişti. o anı ölsem unutmam. yerden kalkıp kızın saçını tutmamla kafasını masaya gömmem bir olmuştu. gül gibi uyuyan yılanı uyandıran ıtır ise çığlık çığlığa kıçını yırtıyordu. iyi oldu ama pis şırfıntıya.
