zannedersem her cocukta boyle bir psikoloji olmustur. anne ve babanin olecegini uzun sure dusunup cikar yol bulamama mevzusu. zaten bu tarz dusunceler hep yataga yatinca akla gelir.
"simdi deprem olsa olurseler, anne ya da baba yolculuga ciktiginda trafik kazasi gecirirse, *evde yalniz kaldiginda eve hirsiz girip oldururse, bikbikbik..." turu seyler gelir akla hep. bir de bir sekilde ayrilirken "ya bu son gorusmemizse, ya bir daha goremezsem onu" gibisinden garip dusuncelere kapilir insan.
bu dusuncelerden kurtulmanin en iyi yolu anne ve baba ile paylasmaktir. ozellikle kendi ebeveynlerini kaybetmis ebeveynler bu konuda cocuga daha iyi yardimci olabilirler. kendi tecrubelerini onlarla paylasip rahatlatabilirler. ki ben de bu sekilde rahatlamistim. kendini hazirlamak ve her gorusmeyi sanki sonuncuymus gibi yapmak, kacinilmazi kaldirmayi kolaylastirir.
bu sorunu halen yasayan varsa burada, vefat eden yakinlarinin yerine annesini ve babasini koymalarini tavsiye ederim. sanki onlar olmus gibi uzulun. en gercekcisi bu sekilde olur kendini alistirmanin.
olum kacinilmazdir. bu yuzden allah'tan uzun omur dilemekten ziyade olumun hayirlisini dilemeyi tercih ederim ben.
