komünistlerin büyük çoğunluğu açısından geçerliliği olmayan durumdur.
komünistler atatürk'ü sevmek ya da sevmemekten ziyade kemalizm'in içeriği ve bu içeriğin komünizmle ilişkiselliği üzerinde kafa yorar.
bugünkü siyasî konumlanış içerisinde otoriter komünist bir devlet yapısını savunan tkp*stalin'e beslediği sempatiyi mustafa kemal'e de besler, zira ikisi de daha çok tepeden inme ve zora dayalı dönüşümlere imza atmıştır.
diğer tarafta kemalist dönüşümler elbette ki komünizm saikiyle değil, 1920 ve 30'lar avrupası'nın genel havası içinde görüldüğü üzere korporatist ve otoriter, kimi zaman faşizan bir hava içinde cereyan etmiş, ancak ideolojik anlamda yüzünü batı'ya, demokrasiye dönmüştür.
ancak şu da bir gerçektir ki, türkiye'de kadro hareketi de dahil, 68 kuşağı ve 78 kuşağını da içeren sol söylemde mustafa kemal ve kemalizm sıkça yer bulmuştur. işte bu yüzden bazılarının belirttiğinin aksine türkiye'de komünist ve sosyalist sol genel olarak kemalizm ve ona içkin milliyetçi ve ulusalcı söylemle malûl, enternasyonalizme içerik olarak mesâfeli bir tavır alarak, içe kapanmacı bir haleti ruhiye içindedir.
bugün dev-yol çizgisinin uzantısı olarak dünyaya gelmiş özgürlükçü sosyalist ödp* içinde bile kemalist bir damar mevcuttur. bugün bu damar, ergenekon'un ortaya dökülmesi sürecinde parti içindeki enternasyonalist sosyalist damarla uyumsuzluk haline girmiştir. ne diyelim, umarım muhafazakârlıktan kurtulurlar.
