akşam tartıştılar. gece su içmeye kalktım babam koltukta uyuyor. sabah baktım aynı koltukta telefonunu kurcalıyor. anneannemle annem kahvaltı yaparlarken çıktı gitti. alışveriş yapmış. kahvaltı hazırlayayım dedim, nememen yapayım sana. yok dedi. bahçesine gitti. uzun zamandır ilk defa konuşurken sesi ağlamaklı oluyor. bi miktar üzüldüm, acaba bahçede ağlar mı diye düşündüm. ben babamı hep bağırırken hatırlıyorum. ağladığını hiç görmedim.
anneme "keşke demeseydin." dedim. yarından itibaren ev misafir dolacak. yoksa bana ne ne derse desin.
"o beni çok ağlattı valeria." dedi. "hep babanı haklı buluyorsun, iki gün önce annemin yanında azarladı beni."
"yok." dedim. "ne babamı haklı bulması? ben her zaman al birini vur ötekine derim. ikinizde aynısınız, ne eksik ne fazla."
anneannemin yanında köpek demiş adama. planlayarak söylemedim ama "aynı duyguyu tatsın, iyi oldu." diyor.
aslında keşke boşansalar. ikisi de iyi insanlar ama çok yıpratıyorlar birbirlerini. aldatma vs yok. zaten o ikisini başka kimse çekemez. hayatın müthiş bir dengesi var. ben 22 yaşımdayım. abim 25. halihazırda evlilik sürecinde. cicianne cicibabamız falan olacağını da sanmıyorum.
