ne olursa olsun her iki durumu da insanı etkiler. dereceleri hissetme katsayısına göre değişken olur.
kimisi sarsılır kimisi hayata küser kimisi de zil takıp oynar.
hepsini de yaşadım.
şükür de ettim, sabır da çektim.
bugün emaar'a gitiim, alışveriş kafası. salınırken dükkanların önünde onunla geçtiğim yer olduğunu fark ettim.
hatta anı tekrar yaşadım.
gitmek istediği yeri hatırladım. ne almak istediğini, bakışını, üstündeki kıyafeti, benim kıyafetimi, hissettiklerimi, o günkü planımızı...
her şeyi.
içim bir tuhaf oldu. bu kadar ayrıntıyı da hatırlamak fazla değil mi?
yani beynimi neden bu kadar ayrıntıyla yoruyorum ki?
şuna karar verdim:
mekanları insanlarla eşleştirme huyum artık beni yoruyor. iyileşme sürecimi uzatıyor.
sürekli bulunduğum-gittiğim yerlerde artık hayatımdan gitmeyecek olan dostlarımla ve ailemle vakit geçirmek.
