komünistler bu halk için dayak' da yer, gün gelir idam sehbalarına'da çıkar, gün gelir sürgünlerde can verir ama vazgeçmezler halk sevgisinden. dayak nedir' ki filistin askılarında ser verenler korkarmı dayaktan. bir çorba parasına kafasını kuma gömüp onbeş yaşında kızların satılmasına göz yumanlardanmı, elmadağ parkın'da ekip otosuna travesti alıp fuhuş yapan kolluk kuvvetlerindenmi korkacak devrimciler, her mevzuda vatan, millet, sakarya'dan bahsedip bu ülke için bu vatan için ancak boş konuşacak faşistlerdenmi korkacak devrimciler. son nefesinde '' yaşasın halkların kardeşliği'' diye haykıranlara dayak ne yaparki. bunu anlamak için devrimci olmak gerek, insanın hayata bir itirazının olması gerekir, uçurumdan düşen koyunun arkasından gidenler bunu anlayamaz.
