çok kötü bir histir. üzen evlada da , anneye de. üzen evlat nezninde; sonrasında ki pişmanlık, misal veriyorum; annem, benim annem olduğu için, anne olduğu için, ana yüreği olduğu için beni af edecekti , kuvvetle ihtimalde hep af edecek, ya da sonunda sabrı tükenecek. bilmiyorum. ama ben ne yaptım eşeklik yaptım, kendi kendini yiyip bitirmekten elimden başka bir şey gelmeyecek. diye böylesine, kahrolmayı , üzmeyi üzülmeyi seçmek büyük günahtır. anneleri üzmeyin. gidin sarılın, iş işten geçmesin. her şey gelip geçici. ama aile, anne ve baba kavramı da çok farklı bir şeydir.
