Efraim diye beyaz bir kedimiz vardı. Efraim dememizin nedeni burnunun altındaki siyah lekenin köydeki Demirci efraim dedenin bıyıklarına benzemesiydi.
Değişik bir kediydi efraim. Ahşap evin tahta kapılarının eşik yerine patisini sokup açabilsin diye boşluk yapmıştılar. Koskoca kapıyı gırrrrrrç diye açıp içeri girip çıkardı.
Geceleri omuzumla boynum arasına kıvrılır yatardı. Bazen sağa sola dönerken altta ezilince tırmığı basardı. Kovardım uyuyunca yine gelirdi.
Çok terbiyeli kediydi. Kendi tasından başka yerde açıkta gördüğü süte yoğurda dil atmazdı hiç.
Ama en ilginci bir misafire fare denk gelince "boşuna besliyorsunuz bu kediyi, farelerle ahbap olmuş" deyince sanki anlamış gibi gidip bir fare yakalamıştı hemen.
